No to kilka słów, które zanotowałam ok 3 lat temu:
I see dead people
Pod tym linkiem Jakub Ćwiek zestawił dwa filmy Shyamalan'a:
http://film.org.pl/prace/porownanie.html
Dla mnie miernikiem dobrego kina jest fakt, że uwierzyłam w story. Że nie czuję ekipy pracującej w strefie invisible dla widza.
Dobry scenariusz to taki, którego kolejne strony mnie zaskakują. Nudzę się, gdy nie znając wcześniej obrazu, nawet wiem jaka za chwile padnie kwestia, w jakim sztampowym kierunku potoczą się losy bohaterow.
Tutaj- nie dość, że uwierzyłam, to udało się mnie zaskoczyć. Ale ze mną nie jest tak łatwo. Po pierwszym oglądnięciu pomyślałam -spokojnie kolego, sprawdzimy czy są jakieś niekonsekwencje.
Bo często zdarzało się tak, że reżyser funduje zaskakujący finał opowieści, ale potem okazuje się, że kilku pułapek nie udało mu się ominąć. Że zburzył logikę prowadzenia linii fabuły.
Tak więc odpaliłam ponownie film....i szacunek. Nie potknął się, nie oszukał widza prostymi manipulacjami.
To jedna z wartości tego filmu. Kolejna - to gra tego chłopca- scena szpitalna - majstersztyk.
Moment zdradzania tajemnicy i kiedy już zna się finał - dodatkowy element grozy emocjonalnej, iż terapeuta nie skumał, iż mały pacjent mówi też o nim.
Od strony warsztatowej trudno zagrać aktorowi ową niewiedzę, gdy zna całość scenariusza. Bruce Willis doskonale poradził sobie z tym zadaniem aktorskim, choć chłopak i tak był lepszy od niego:-) Andrzej Zwaniecki w " Machinie" napisał: Kreacja młodego Osmenta zaś przebija wszystko, co dotąd udało się osiągnąć dziecięcym aktorom.
Sam film jest opowieścią o udręce nadwrażliwości. I co ważne- w filmie próby walki z nadwrażliwością kończą się fiaskiem- obiera się więc inny kierunek. Należy ją oswoić i sprawić, by dzięki niej się uwolnić, i by stała się drogą do spokoju wewnętrznego. By wyrugować lęki i blokady.
Dlatego tak ważny jest dla mnie ten film.
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
